مقدمه: توانایی شغلی کارکنان تعامل بین عوامل شغلی و فردی است که بر روی زندگی کاری افراد شاغل موثر می‌باشد که عامل مهمی در کیفیت و امنیت شغلی به شمار می‌رود. هدف از این مطالعه تعیین میزان توانایی شغلی ماماها بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و بر روی 123 مامای شاغل در بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد که شرایط ورود به مطالعه را داشتند از طریق نمونه‌گیری دو مرحله‌ای انجام شد. واحدهای پژوهش پرسشنامه‌های مربوط به مشخصات فردی، مشخصات شغلی و شاخص توانایی شغلی(WAIQ) را تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل آماری با نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 14 و آزمون‌های آماری از جمله تی‌ـ‌تست، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی انجام شد. یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار توانایی شغلی ماماها 05/0±81/38 بود. 8/0 درصد توانایی شغلی ضعیف، 73/31 درصد متوسط، 59/49 درصد خوب و 88/17 درصد توانایی شغلی عالی داشتند. همچنین مدت اشتغال با توانایی شغلی همبستگی منفی داشت(011/0=P، 431/0- =r). نتیجه‌گیری: توانایی شغلی ماماها در مشهد به طور کلی پایین بود که با تمهیدات خاص از قبیل تقسیم کار بین افراد به منظور کاهش بار کاری و معاینات دوره‌ای توسط پزشک باید این میزان

واژه‌های کلیدی: توانایی شغلی، ماما، بیمارستان، مرکز بهداشت

متن کامل [PDF 191 kb]   (2239 دریافت)