مقدمه: سبک زندگی به عنوان شاخصی برای سلامت جسمی می‌تواند بر سلامت روان موثر باشد. این پژوهش نیز در پی بررسی وضعیت سبک زندگی افراد شاغل در محیط‌های کاری کارگری و کارمندی و مقایسه آن دو می‌باشد. روش بررسی: در مطالعه توصیفی و تحلیلی حاضر تعداد 400 نفر از کارمندان و کارگران ادارات و کارخانه‌های شهر به روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه‌ای مشتمل بر دو بخش بود. بخش ویژگی‌های دموگرافیک و بخش مربوط به سطوح مختلف سبک زندگی که به وسیله پرسشنامه استاندارد HPLP II، در سه سطح مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها از طریق نرم‌افزار SPSS ویرایش 16 انجام شد و به وسیله آزمون‌های آماری تی‌تست، کای اسکوار، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی انجام شد. یافته‌ها: در مجموع تفاوت معناداری بین سبک زندگی و 6 زیرمقیاس آن در دو گروه کارمندان و کارگران در سه سطح ضعیف و متوسط و خوب دیده شد. اکثریت کارگران و کارمندان سبک زندگی کل و 6 زیرمقیاس را در حد متوسط نشان دادند و در زیرمقیاس‌ها ابتدا روابط بین فردی سپس تعالی روحی و در انتها فعالیت فیزیکی را مد نظر قرار داده بودند. محل کار، میزان درآمد، سطح تحصیل، سن و وضعیت بومی و غیر‌بومی بودن با سبک زندگی در دو گروه کارمند و کارگر ارتباط معنادار داشت(05/0> P). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد هر چند محل کار، کارخانه و اداره به عنوان یک عامل پیش‌بینی‌کننده موثر در سبک زندگی کارگران و کارمندان مشخص گردید، اما تفاوت‌های زمینه‌ای اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی هم بر سبک زندگی متفاوت آنان تاثیر‌گذار بوده است.

واژه‌های کلیدی: : کارگران، کارمندان، سبک زندگی، پرسشنامه استاندارد HPLP II

متن کامل [PDF 459 kb]   (5343 دریافت)