دوره 14، شماره 2 - ( تابستان 1401 )
جلد 14 شماره 2 صفحات 76-67 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی ، mh.dehghani1199@gmail.com
چکیده: (682 مشاهده)
مقدمه: در بیماران تحت عمل جراحی کمر که عمل جراحی آن‌ها به صورت پرون انجام می‌شود، بررسی عوارض اکستوباسیون در تغییر وضعیت بیماران از حالت پرون به سوپاین نیاز به بررسی دارد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اکستوباسیون بیماران در وضعیت پرون در برابر سوپاین در شاغلین تحت عمل جراحی دیسک کمر می باشد.
روش بررسی: مطالعه حاضر، مطالعه کار آزمایی بالینی یک سوکور می باشد که 60 بیمار کاندید عمل جراحی الکتیو دیسک کمر، وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند (هر گروه 30 نفر). تمام بیماران ابتدا در وضعیت پرون تحت عمل جراحی قرار گرفتند. بعد از پایان جراحی و قطع گازهای بیهوشی (زمان T0)، بیماران به دو گروه پرون و سوپاین تقسیم گردیدند. از زمان T0 تا زمان اکستوباسیون؛ ضربان قلب، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، فشار متوسط شریانی، میزان Spo2، شدت سرفه و عوارض ثانویه پس از اکستوباسیون نظیر لارنگواسپاسم و نگه‌داشتن نفس درهر دو گروه اندازه‌گیری و ثبت شد.
نتایج: دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک (سن، جنس، قد و وزن) اختلاف معنی‌داری نداشتند(0.05<P). نتایج نشان داد که در تمامی متغیرهای موردبررسی، گروه سوپاین از مقادیر بالاتری در مقایسه با گروه پرون برخوردار بود. اختلاف معنی‌دار از نظر فشار اکسیژن بین دو گروه وجود داشت و موقعیت گروه پرون مناسب‌تر از سوپاین بود(0.02=P). بروز سرفه نیز در گروه سوپاین شیوع بالاتری از از گروه پرون داشت و اختلاف مشاهده‌شده معنی‌دار بود(P=0.001).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، حفظ حالت پرون بعد از جراحی دیسک کمر جهت اکستوباسیون سبب می‌شود تا بیمار کمتر تحت تاثیر تغییر موقعیت قرار گیرد و از نظر سرفه و میزان فشار اکسیژن در موقعیت مناسب‌تری باشد. پیشنهاد می‌شود اکستوباسیون بیماران تحت عمل در موقعیت پرون، در همان وضعیت انجام شود تا بیمار کمتر تحت تاثیر عوارض جابجایی موقعیت از پرون به سوپاین قرار گیرد.
روش بررسی: مطالعه حاضر، مطالعه کار آزمایی بالینی یک سوکور می باشد که 60 بیمار کاندید عمل جراحی الکتیو دیسک کمر، وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند (هر گروه 30 نفر). تمام بیماران ابتدا در وضعیت پرون تحت عمل جراحی قرار گرفتند. بعد از پایان جراحی و قطع گازهای بیهوشی (زمان T0)، بیماران به دو گروه پرون و سوپاین تقسیم گردیدند. از زمان T0 تا زمان اکستوباسیون؛ ضربان قلب، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، فشار متوسط شریانی، میزان Spo2، شدت سرفه و عوارض ثانویه پس از اکستوباسیون نظیر لارنگواسپاسم و نگه‌داشتن نفس درهر دو گروه اندازه‌گیری و ثبت شد.
نتایج: دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک (سن، جنس، قد و وزن) اختلاف معنی‌داری نداشتند(0.05<P). نتایج نشان داد که در تمامی متغیرهای موردبررسی، گروه سوپاین از مقادیر بالاتری در مقایسه با گروه پرون برخوردار بود. اختلاف معنی‌دار از نظر فشار اکسیژن بین دو گروه وجود داشت و موقعیت گروه پرون مناسب‌تر از سوپاین بود(0.02=P). بروز سرفه نیز در گروه سوپاین شیوع بالاتری از از گروه پرون داشت و اختلاف مشاهده‌شده معنی‌دار بود(P=0.001).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، حفظ حالت پرون بعد از جراحی دیسک کمر جهت اکستوباسیون سبب می‌شود تا بیمار کمتر تحت تاثیر تغییر موقعیت قرار گیرد و از نظر سرفه و میزان فشار اکسیژن در موقعیت مناسب‌تری باشد. پیشنهاد می‌شود اکستوباسیون بیماران تحت عمل در موقعیت پرون، در همان وضعیت انجام شود تا بیمار کمتر تحت تاثیر عوارض جابجایی موقعیت از پرون به سوپاین قرار گیرد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |