محمدجواد جعفری، محمدرضا حاج غلامی، سوسن صالح پور، زهره امیری، پیام طبرسی،
دوره ۶، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: تهویه در کاهش میزان پاتوژن‌های هوابرد در اتاق‌های ایزوله به ویژه اتاق‌هایی که بیماران مسلول در آن بستری هستند، نقش قابل توجهی دارد. این مطالعه به بررسی تاثیر تهویه بر میزان تراکم بیوآئروسول‌های هوابرد در یک اتاق بیمار مسلول می‌پردازد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی به یک اتاق تک تخته بیمارستانی که در آن یک بیمار مبتلا به سل بستری بود ۵ حالت تهویه که هر یک دارای ۳ ظرفیت تهویه مختلف بود اعمال گردید. در ضمن در هر حالت تهـویه، تخت بیمار در ۲ وضعیت مختلف و مجسمه یک نفر پرستار در کنار تخت قرار داده شد. در هر یک از این حالات، از بیوآئروسل‌های موجود در هوای اتاق نمونه‌برداری محیطی به عمل آمد. بدین منظور برای هر حالت، ۳ نمونه محیطی از هوای اتاق گرفته شد. نمونه‌برداری محیطی توسط دستگاه باکتری سمپلر و محیط کشت آگار خونی انجام و در آزمایشگاه پاتولوژی شمارش گردید.
یافته‌ها: میزان تراکم بیوآئروسول‌های کل در هوای اتاق بیمار با اعمال حالت‌های مختلف تهویه به طور معنی‌داری (۰۰۱/۰P<) تغییر کرد. حتی با اعمال کمترین ظرفیت تهویه در بدترین شرایط هوادهی و هواکشی نیز میزان تراکم بیوآئروسول‌های موجود در هوای اتاق نسبت به حالتی که در اتاق از سیستم تهویه استفاده نمی‌شد به طور معنی‌داری (۰۰۱/۰P<) کاهش یافت. در بهترین حالت با ورود هوای تمیز از طریق یک دریچه گرد سقفی و خروج آن از طریق یک مکنده خطی نصب شده بر روی دیوار (با ۱۲ بار تعویض هوا در ساعت) میانگین تراکم بیوآئروسول‌های کل به ۲۵ کلنی در هر متر مکعب کاهش یافت. در موثرترین حالت تهویه در صورت ثابت بودن نوع و ظرفیت تهویه اتاق، چیدمان تخت باعث کاهش ۷۵/۱۷% در میزان تراکم آلاینده‌های نمونه‌برداری شده از هوای کل شد.
نتیجه‌گیری: نصب سیستم تهویه مناسب تعیین شده در این مطالعه برای اتاق‌های ایزوله توصیه می‌شود.
