غلامرضا شریفی، علیرضا بابایی مزرعه‌نو، فریده کیخسروی،
دوره ۵، شماره ۱ - ( ۳-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: خستگی عامل مهم بازدارنده عملکرد انسان‌ها می‌باشد و با بالا بردن توان هوازی می‌توان بر خستگی افراد غلبه کرد. با توجه به اهمیت حداکثر اکسیژن مصرفی در زمان رسیدن به خستگی هدف کلی این تحقیق بررسی تغییرات درجه حرارت در میزان حداکثر اکسیژن مصرفی و زمان رسیدن به خستگی در کارگران کارخانه ریسندگی بود.
روش بررسی: در این تحقیق نیمه تجربی میزان حداکثر اکسیژن مصرفی ۳۰ نفر از دختران سالم کارخانه ریسندگی قبل و بعد از آزمون پله آستراند و کانکانی در درجه حرارت ۲۵ درجه و ۴۸ ساعت بعد در درجه حرارت ۴۰ درجه در ساعت ۲ بعد‌از‌ظهر اندازه‌گیری شد. نتایج به دست آمده با استفاده از ویرایش ۱۸ نرم‌افزار SPSS تحلیل شده است.
یافته‌ها: میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی در درجه حرارت ۲۵ درجه سانتی‌گراد در آزمون پله آستراند ۲/۶±۱/۵۵ و در درجه حرارت ۴۰ درجه ۶/۵±۸/۵۰ بود و در آزمون کانکانی در دمای ۲۵ درجه ۸/۱±۲/۳۱ و در درجه حرارت ۴۰ درجه ۸۱/۰±۴/۳۰ بود. لذا بین میانگین تعداد ضربان قلب، میزان کار انجام شده و میزان حداکثر اکسیژن مصرفی پس از فعالیت در دو درجه حرارت مختلف در آزمون پله آستراند تفاوت معناداری وجود داشت(۰۵/۰P<)، همچنین در آزمون کانکانی بین میانگین تعداد ضربان قلب، میزان کار انجام شده در دو درجه حرارت ۲۵ و ۴۰ تفاوت معناداری وجود دارد(۰۲/۰p=) ولی بین حداکثر اکسیژن مصرفی در دو درجه حرارت ۲۵ و ۴۰ تفاوت وجود ندارد(۰۶/۰=p).
نتیجه‌گیری: نتایج کلی این تحقیق نشان داد در درجه حرارت ۴۰ درجه میزان حداکثر اکسیژن مصرفی کمتر از درجه حرارت ۲۵ درجه بود یعنی در دمای بالاتر، میزان حداکثر اکسیژن مصرفی کاهش پیدا کرد.
