محمدحسین داوری، امیرهوشنگ مهرپرور، مهرداد مستغاثی، مریم بهاءلو، مهناز پورشفیعی،
دوره ۴، شماره ۴ - ( ۱۲-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: نوبت‌کاری باعث به وجود آمدن عوارض بسیاری بر سلامت می‌شود که مهم‌ترین علت ایجاد این عوارض اختلال در ریتم سیرکادین می‌باشد. نوع الگوی نوبت‌کاری از نظر رو به جلو یا عقب بودن آن و یا طول هر دوره نوبت‌کاری بر شدت این عوارض موثر می‌باشند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه عوارض دو الگوی نوبت‌کاری در صنعت کاشی بر سلامتی می‌باشد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی در زمستان ۱۳۹۰ بر روی ۲۰۳ کارگر نوبتکار شاغل در دو کارخانه کاشی استان یزد با الگوهای متفاوت نوبت‌کاری، گروه یک با الگوی رو به جلو و کوتاه مدت (۲صبح۲عصر۲شب) و گروه دو با الگوی رو به عقب و طولانی مدت (۶شب۶عصر۶صبح)، انجام شد. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه حاوی اطلاعات کاری و پزشکی کارگران شامل معاینه فیزیکی و انجام آزمایشات بیوشیمیایی بود. یافته‌ها: شیوع علائم قلبی و فشار خون بالا در گروه یک به طور معناداری پایین‌تر از گروه دو بود. اختلاف در مصرف سیگار، وجود چاقی و شیوع قند خون ناشتای بالا در دو گروه، از نظر آماری معنادار نبودند. علائم در‌گیری دستگاه گوارش در دو گروه نشان‌دهنده وجود اختلاف معنادار در شیوع سوءهاضمه، نفخ شکم، سوزش سردل و یبوست می‌باشد. درد مفاصل و گرفتگی عضلانی نیز در گروه یک به طور معناداری کمتر از گروه دو بود. نتیجه‌گیری:با توجه به شیوع بیشتر علائم بیماریهای قلبی، اسکلتی- عضلانی و گوارشی در گروه دارای نوبت‌کاری رو به عقب نسبت به گروه رو به جلو، این گروه بیشتر در معرض ابتلا به این دسته از بیماری‌ها هستند.
محمدحسین دهقانی، علی اصغر خوشرو،
دوره ۱۴، شماره ۲ - ( ۶-۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه: در بیماران تحت عمل جراحی کمر که عمل جراحی آنها به صورت پرون انجام می‌شود، بررسی عوارض اکستوباسیون در تغییر وضعیت بیماران از حالت پرون به سوپاین نیاز به بررسی دارد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اکستوباسیون بیماران در وضعیت پرون در برابر سوپاین در شاغلین تحت عمل جراحی دیسک کمر می باشد.
روش بررسی: مطالعه حاضر، مطالعه کار آزمایی بالینی یک سوکور می باشد که ۶۰ بیمار کاندید عمل جراحی الکتیو دیسک کمر، وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند (هر گروه ۳۰ نفر). تمام بیماران ابتدا در وضعیت پرون تحت عمل جراحی قرار گرفتند. بعد از پایان جراحی و قطع گازهای بیهوشی (زمان T۰)، بیماران به دو گروه پرون و سوپاین تقسیم گردیدند. از زمان T۰ تا زمان اکستوباسیون؛ ضربان قلب، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، فشار متوسط شریانی، میزان Spo۲، شدت سرفه و عوارض ثانویه پس از اکستوباسیون نظیر لارنگواسپاسم و نگه‌داشتن نفس درهر دو گروه اندازه‌گیری و ثبت شد.
نتایج: دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک (سن، جنس، قد و وزن) اختلاف معنی‌داری نداشتند(۰,۰۵<P). نتایج نشان داد که در تمامی متغیرهای موردبررسی، گروه سوپاین از مقادیر بالاتری در مقایسه با گروه پرون برخوردار بود. اختلاف معنی‌دار از نظر فشار اکسیژن بین دو گروه وجود داشت و موقعیت گروه پرون مناسب‌تر از سوپاین بود(۰,۰۲=P). بروز سرفه نیز در گروه سوپاین شیوع بالاتری از از گروه پرون داشت و اختلاف مشاهده‌شده معنی‌دار بود(P=۰,۰۰۱).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، حفظ حالت پرون بعد از جراحی دیسک کمر جهت اکستوباسیون سبب می‌شود تا بیمار کمتر تحت تاثیر تغییر موقعیت قرار گیرد و از نظر سرفه و میزان فشار اکسیژن در موقعیت مناسب‌تری باشد. پیشنهاد می‌شود اکستوباسیون بیماران تحت عمل در موقعیت پرون، در همان وضعیت انجام شود تا بیمار کمتر تحت تاثیر عوارض جابجایی موقعیت از پرون به سوپاین قرار گیرد.
