حسن رجبی، فرهاد فروهر مجد، عباسعلی رجبی، محمد زیندینی، یاسر جلیل پور،
دوره ۶، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: ارتعاش بدن بویژه ارتعاش دست– بازو، یک فاکتور کلیدی در ایجاد عدم آسایش راننده است که می‌تواند مقدمه ایجاد بیماریهای شغلی مرتبط و حوادث رانندگی باشد. در این مطالعه تاثیر سیستم هیدرولیک فرمان بر ارتعاشات منتقله به دست و بازوی راننده بررسی شده است.
روش بررسی: این مطالعه مقطعی به روش نمونه‌گیری آسان، در دو گروه خودروی کاملاً همسان (۱۵ خودرو با فرمان هیدرولیک و ۱۵ خودرو غیرهیدرولیک) انجام شد. اندازه‌گیری ارتعاش فرمان در سه محور و در سه حالت معین حرکت خودرو با استفاده از دستگاه ارتعاش‌سنج Bruel & Kjaer- ۲۲۳۱ انجام شد. نتایج با کمک نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های تی و آنالیز واریانس دو طرفه تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: محور شتاب موثر برتر در دو نوع خودرو و در سه حالت اندازه‌گیری، محور Y به دست آمد. مقایسه نتایج با استاندارد ۴ ساعته نشان داد در تمامی موقعیت‌های اندازه‌گیری شده شتاب موثر (rms) کمتر از حدود مجاز مواجهه و حدود است ( ۰۵/۰P<) ولی در مقایسه با مقادیر استاندارد ۸ و ۱۶ ساعته تعدادی از موقعیت‌ها بیش از حدود مجاز و مراقبت (۰۵/۰P<) و تعدادی نیز دارای اختلاف معنی‌داری نبودند(۰۵/۰P≥) آنالیز واریانس دو طرفه نشان داد متغیرهای سیستم فرمان، سرعت و دنده، به تنهایی، همزمان و با اثر مشترک بر میزان ارتعاش منتقله به دست– بازوی راننده موثرند (۰۵/۰P<).
نتیجه‌گیری: برخلاف ارتعاش تمام بدن که محور برتر شتاب، محور Z است، در ارتعاشات فرمان، محور برتر ، محور Y می باشد و فرمان های هیدرولیک می‌توانند به نحو موثری از انتقال ارتعاشات را به دست و بازوی راننده جاوگیری کنند و در خودروهای فاقد فرمان هیدرولیک کاهش ساعات کار می‌تواند به عنوان یک ابزار مدیریتی مفید مد نظر قرار گیرد.
