دوره 11، شماره 3 - ( فصلنامه علمی تخصصی طب کار یزد 1398 )
جلد 11 شماره 3 صفحات 13-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: مطالعه مربوط به سال 94 می باشد
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
mazlomi A, khodadadi M, panahi S. The study of the effect of individual, occupational and environmental factors on returning to work of Low back pain experienced office personnel in one of the oil companies in the southern region. tkj 2019; 11 (3) :1-13
URL: http://tkj.ssu.ac.ir/article-1-1017-fa.html
URL: http://tkj.ssu.ac.ir/article-1-1017-fa.html
مظلومی عادل، خدادادی معصومه، پناهی سودا. بررسی تأثیر عوامل فردی، شغلی و محیطی بر روی بازگشت به کار پرسنل اداری باسابقه کمردرد در یکی از شرکت های نفت منطقه جنوب کشور. فصلنامه علمی تخصصی طب کار. 1398; 11 (3) :1-13
دانشگاه علوم پزشکی تهران ، amazlomi@tums.ac.ir
چکیده: (2660 مشاهده)
چکیده
مقدمه و هدف: کمردرد یکی از اختلالات اسکلتی عضلانی شایع در میان شاغلین از جمله کارکنان اداری می باشد. در این رابطه جهت کاهش درد کمر و بازگشت به کار عوامل متعددی مؤثر میباشند. هدف مطالعه حاضر بررسی این عوامل بر بازگشت به کار کارمندان اداری با سابقه کمردرد میباشد.
روش بررسی: این مطالعه بر روی 303 نفر از کارمندان اداری یک شرکت نفتی در جنوب کشور انجام شد. متغیرهای تحقیق با استفاده از پرسشنامهای که حاوی چهار بخش بود مورد مطالعه قرار گرفت. بخشهای پرسشنامه شامل مشخصات دموگرافیکی، متغیرهای شغلی و اطلاعات مربوط به کمردرد و مداخلات انجام شده جهت بازگشت به کار افراد بودند.
یافته ها: اکثر شرکت کنندگان مرد با رده سنی 47-35 سال، تحصیلات لیسانس با سابقه کار 25-9 سال بودند. اکثر کارمندان فعالیت ذهنی، فیزیکی و فشار زمانی متوسط تا زیاد داشتند. از 303 نفر شرکت کننده، 85 نفر(1/28 درصد) سابقه کمردرد داشتند. علت کمردرد در این افراد بیشترگرفتگی عضلانی بود (52/9درصد). بیشترین روش درمانی مورد استفاده در بین افراد فیزیوتراپی بود (8/51 درصد). حدود 91 درصد از شرکتکنندگان مداخله فردی از نوع تغییر در سبک زندگی داشتند، همچنین،2/88 درصد مداخله شغلی بصورت تغییر در وضعیت بدنی حین انجام کار داشتند. بعلاوه، 4/62 درصد افراد از مداخله سازمانی بصورت انجام کار تیمی برخوردار بودند. متغیرهای سن، فعالیت فیزیکی و نیز روش درمان با مؤلفه بازگشت به کار ارتباط معناداری را از لحاظ آماری نشان دادند. در بحث مداخلات، هر گونه مداخله فردی، شغلی و سازمانی با مؤلفه بازگشت به کار دارای ارتباط معناداری بود.
نتیجه گیری: درافراد جوان تر و همچنین افراد با فعالیت فیزیکی کمتر، توانایی بازگشت به کار بیشتر نشان داده شده است و همچنین انجام فیزیوتراپی نسبت به سایر درمانها باعث تسریع در روند بازگشت به کار شده است. مداخلات فردی از قبیل تغییر سبک زندگی و انجام ورزش خاص و نیز مداخلات شغلی از قبیل تغییر در ایستگاه های کاری، تغییر در وضعیت بدنی حین انجام کار و همچنین مداخلات سازمانی از قبیل معاینات ادواری ویژه، انجام کار تیمی و کلاسهای آموزشی ویژه تاثیر زیادی بر احتمال بازگشت به کار افراد داشت.
مقدمه و هدف: کمردرد یکی از اختلالات اسکلتی عضلانی شایع در میان شاغلین از جمله کارکنان اداری می باشد. در این رابطه جهت کاهش درد کمر و بازگشت به کار عوامل متعددی مؤثر میباشند. هدف مطالعه حاضر بررسی این عوامل بر بازگشت به کار کارمندان اداری با سابقه کمردرد میباشد.
روش بررسی: این مطالعه بر روی 303 نفر از کارمندان اداری یک شرکت نفتی در جنوب کشور انجام شد. متغیرهای تحقیق با استفاده از پرسشنامهای که حاوی چهار بخش بود مورد مطالعه قرار گرفت. بخشهای پرسشنامه شامل مشخصات دموگرافیکی، متغیرهای شغلی و اطلاعات مربوط به کمردرد و مداخلات انجام شده جهت بازگشت به کار افراد بودند.
یافته ها: اکثر شرکت کنندگان مرد با رده سنی 47-35 سال، تحصیلات لیسانس با سابقه کار 25-9 سال بودند. اکثر کارمندان فعالیت ذهنی، فیزیکی و فشار زمانی متوسط تا زیاد داشتند. از 303 نفر شرکت کننده، 85 نفر(1/28 درصد) سابقه کمردرد داشتند. علت کمردرد در این افراد بیشترگرفتگی عضلانی بود (52/9درصد). بیشترین روش درمانی مورد استفاده در بین افراد فیزیوتراپی بود (8/51 درصد). حدود 91 درصد از شرکتکنندگان مداخله فردی از نوع تغییر در سبک زندگی داشتند، همچنین،2/88 درصد مداخله شغلی بصورت تغییر در وضعیت بدنی حین انجام کار داشتند. بعلاوه، 4/62 درصد افراد از مداخله سازمانی بصورت انجام کار تیمی برخوردار بودند. متغیرهای سن، فعالیت فیزیکی و نیز روش درمان با مؤلفه بازگشت به کار ارتباط معناداری را از لحاظ آماری نشان دادند. در بحث مداخلات، هر گونه مداخله فردی، شغلی و سازمانی با مؤلفه بازگشت به کار دارای ارتباط معناداری بود.
نتیجه گیری: درافراد جوان تر و همچنین افراد با فعالیت فیزیکی کمتر، توانایی بازگشت به کار بیشتر نشان داده شده است و همچنین انجام فیزیوتراپی نسبت به سایر درمانها باعث تسریع در روند بازگشت به کار شده است. مداخلات فردی از قبیل تغییر سبک زندگی و انجام ورزش خاص و نیز مداخلات شغلی از قبیل تغییر در ایستگاه های کاری، تغییر در وضعیت بدنی حین انجام کار و همچنین مداخلات سازمانی از قبیل معاینات ادواری ویژه، انجام کار تیمی و کلاسهای آموزشی ویژه تاثیر زیادی بر احتمال بازگشت به کار افراد داشت.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
