فصلنامه طب کار

مقدمه: میدان مغناطیسی از دسته آلاینده هایی است که روز به روز جای خود را بیشتر در زندگی بشر باز می‌کند. در سیستم‌های مدرن حمل و نقل شهری موتور‌های دیزلی جای خود را به موتور‌های الکتریکی که با جریان‌های متناوب و مستقیم کار می‌کنند، داده اند که این امر منجر به مواجهه شغلی راهبران قطار ها با میدان مغناطیسی شده است. این مطالعه به بررسی مواجهه راهبران قطار‌های شهری تهران با میدان‌های مغناطیسی پایا و مقایسه آن با حدود مجاز مواجهه شغلی کشوری می‌پردازد.

روش بررسی: به منظور سنجش مواجهه راهبران، از دو نوع قطار AC و DC داخل شهری و AC بین شهری از هر خط شامل خط 1، 4،2 و 5 نمونه‌های به طور تصادفی انتخاب شد و پس از ایستگاه بندی، میدان مغناطیسی پایا به وسیله دستگاه سه جهته HI-3550 و با توجه به استاندارد IEEE std C95.3.1 و مطالعات پیشین اندازه گیری شد. سپس مواجهه راهبران با حدود مجاز مواجهه شغلی ملی مقایسه شد. به منظور تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS 20 استفاده شد.

نتایج: حداکثر مواجهه تمام بدن راهبران در قطار‌های DC خط 2 (mT 52/0) بود، هرچند میانگین مواجهه راهبران قطار‌های AC (mT 095/0) نسبت به DC (mT 081/0) بالاتر بود. میانگین چگالی شار مغناطیسی پایا بین خطوط داخل شهری اختلاف معنا داری وجود نداشت. بالاترین میزان میانگین مواجهه وزنی زمانی مربوط به راهبران قطار‌های AC خط 1 (mT 06/0) بود.

نتیجه گیری: مواجهه راهبران قطار تا 10 برابر بالاتر از سطح زمینه (µT 60 تا 30) بود و این امر معنادار بودن مواجهه این گروه شغلی را با میدان مغناطیسی نشان می‌دهد، هرچند در هیچ کدام از وضعیت‌های ارزیابی، مواجهه تمام بدن راهبران از مواجهه شغلی (T 2/0 TWA= و مقدار سقف T 2) فراتر نرفته بود. البته این امر بدان معنا نیست که این سطح مواجهه ایمن و بی‌خطر است، چرا که مطالعات مختلف، مشکلات سلامتی را در مقادیر کمی از میدان مغناطیسی گزارش کرده اند.